- i
- I1. «litera oznaczająca samogłoskę i (np. w wyrazach: ile, iść) lub miękkość poprzedzającej spółgłoski (np. w wyrazach: biały, miasto, wiedza, ciocia, siano) albo oznaczająca jednocześnie: samogłoskę i oraz miękkość głoski poprzedzającej (np. w wyrazach: bić, kit, nitka, siła, dziwny)»◊ Postawić kropkę nad i «dopowiedzieć myśl do końca, wypowiedzieć się jednoznacznie»2. «samogłoska ustna przednia wymawiana przy płaskim układzie warg i wysokim położeniu języka»II1. «spójnik łączący dwa lub kilka zdań albo dwie lub kilka części zdania»
Czytać i pisać.
Tańczą i śpiewają.
Pracowali dobrze i osiągali znakomite wyniki.
Uczy się łaciny i greki.
Walka na śmierć i życie.
2. «spójnik przyłączający uzupełnienie treści, jej rozwinięcie lub wniosek z niej wypływający»Było pod dostatkiem i jadła, i napojów.
Obrady, i tak spóźnione, odwlekały się.
Przewiduję, i nie bez podstaw, że chłopiec nie zda do następnej klasy.
3. «wyraz wyróżniający człon, któremu towarzyszy, oznaczający»a) «także, też, również»Jest chleb, będzie i coś do chleba.
b) «nawet, aż»Na jedzenie i patrzeć nie chciał.
Nikt nie przemówił i słowa.
c) «między wyrazami powtórzonymi: uwydatnienie nasilenia lub długotrwałości tego, co oznacza wyraz powtórzony»Myślę i myślę nad tym zagadnieniem.
Stale biadoli i biadoli.
◊ I to «ponadto, w dodatku»Spadł śnieg, i to obfity.
◊ pot. I już, i koniec, i kwita (itp.) «wyrażenia wzmacniające wypowiedź»Nie pójdę z wizytą, i koniec.
◊ I tak «w ten sposób»Pracowali dorywczo, handlowali, i tak przeżyli okupację.
III+ i!, ii!, iii! «wykrzyknik oznaczający lekceważenie, zniecierpliwienie, rozczarowanie, zniechęcenie itp.»I!… co to pomoże!
I! - daj mi spokój!
Ii! - nie warto się przejmować byle czym.
Iii! - nie taki diabeł straszny, jak go malują.
Iii! - taki prezent!
Słownik języka polskiego . 2013.