- klepać
- ndk IX, \klepaćpię, \klepaćpiesz, klep, \klepaćał, \klepaćany - klepnąć dk Va, \klepaćnę, \klepaćniesz, \klepaćnij, \klepaćnął, \klepaćnęła, \klepaćnęli, \klepaćnąwszy1. «uderzać lekko dłonią»
Poufale klepnął go po plecach.
Z uznaniem klepali go po ramieniu.
2. tylko ndk «rozpłaszczać (zwykle metal) przez bicie młotem; kuć»Klepać blachę.
∆ Klepać kosę «ostrzyć kosę, uderzając młotkiem w jej ostrze oparte na małym kowadełku»∆ Klepać len, konopie «oczyszczać włókna lnu, konopi z paździerzy mechanicznie przez uderzanie młotami lub ręcznie uderzaniem kijankami»◊ Klepać biedę «żyć w biedzie, w ciężkich warunkach»3. zwykle ndk «mówić coś bez zastanowienia, powtarzać coś bezmyślnie; pleść, paplać»◊ Klepać trzy po trzy «mówić coś bezsensownego»klepać się - klepnąć się1. strona zwrotna czas. klepać - klepnąć w zn. 1Po dobrym jedzeniu klepał się po brzuchu.
Z uciechy klepnął się po udach.
2. zwykle ndk «klepać siebie wzajemnie»Rzucali się sobie w objęcia, klepali się po plecach.
Słownik języka polskiego . 2013.