krzykliwy

krzykliwy
1. \krzykliwywi
«skłonny do krzyku; hałaśliwy, wrzaskliwy, głośny»

Krzykliwa rozmowa.

Krzykliwy dzieciak.

2. «zwracający uwagę zwykle jaskrawością, złym doborem barw, ekscentrycznością»

Krzykliwy krawat.

Krzykliwe zestawienie kolorów.

3. zool. krzykliwe «Clamatores, podrząd ptaków z rzędu wróblowatych, obejmujący około tysiąca gatunków; charakteryzują się jaskrawym, barwnym upierzeniem samców i szarobrązowym samiczek, mają przeważnie krzykliwy głos, zamieszkują Amerykę Płd.»

Słownik języka polskiego . 2013.

Игры ⚽ Поможем написать реферат

Look at other dictionaries:

  • krzykliwy — {{/stl 13}}{{stl 8}}przym. Ia, krzykliwywi {{/stl 8}}{{stl 20}} {{/stl 20}}{{stl 12}}1. {{/stl 12}}{{stl 7}} skłonny do krzyczenia, głośny; hałaśliwy, wrzaskliwy : {{/stl 7}}{{stl 10}}Krzykliwa dziewczyna. Krzykliwa rozmowa. Krzykliwe zachowanie …   Langenscheidt Polski wyjaśnień

  • hałaśliwy — hałaśliwywi, hałaśliwywszy «powodujący, robiący hałas, pełen hałasu, skłonny do robienia hałasu; głośny, zgiełkliwy, krzykliwy, wrzaskliwy» Hałaśliwa maszyna. Hałaśliwy śmiech. Hałaśliwa publiczność. Hałaśliwi goście. Najhałaśliwsza część miasta …   Słownik języka polskiego

  • huraoptymizm — m IV, D. u, Ms. huraoptymizmzmie, blm książk. «przesadny, krzykliwy, powierzchowny optymizm» …   Słownik języka polskiego

  • hurapatriota — m odm. jak ż IV, CMs. hurapatriotaocie; lm M. hurapatriotaoci, DB. hurapatriotatów «ten, kto w sposób przesadny, krzykliwy, powierzchowny, demagogiczny popisuje się swoim patriotyzmem» …   Słownik języka polskiego

  • hurapatriotyzm — m IV, D. u, Ms. hurapatriotyzmzmie, blm «przesadny, krzykliwy, powierzchowny patriotyzm» …   Słownik języka polskiego

  • jazgotliwy — jazgotliwywi 1. «skłonny do czynienia jazgotu; kłótliwy, krzykliwy» Jazgotliwa sąsiadka. 2. «o głosie, dźwiękach itp.: przenikliwy, piskliwy, ujadający» Jazgotliwy głos. Jazgotliwe dźwięki piły …   Słownik języka polskiego

  • krzykacz — m II, DB. a; lm M. e, DB. y ( ów) pot. «człowiek krzykliwy, mówiący dużo, nie pozwalający innym dojść do głosu» …   Słownik języka polskiego

  • krzykała — ż a. m odm. jak ż IV, CMs. krzykałaale; lm MB. krzykałały, D. krzykałaał (także DB. krzykałałów tylko o mężczyznach) rzad. «człowiek krzykliwy, krzyczący» …   Słownik języka polskiego

  • krzykliwie — krzykliwieej przysłów. od krzykliwy a) w zn. 1: Kogut zapiał krzykliwie. b) w zn. 2: Ubierała się krzykliwie …   Słownik języka polskiego

  • orlik — m III, DB. a, N. orlikkiem; lm M. i 1. «młody orzeł; orlę» 2. zool. «Aquila, ptak drapieżny z rodziny sokołów; znane są trzy gatunki: orlik krzykliwy i orlik grubodzioby, występujące również w Polsce, oraz orlik stepowy występujący w południowo… …   Słownik języka polskiego

Share the article and excerpts

Direct link
Do a right-click on the link above
and select “Copy Link”