- kwitnący
- imiesł. przymiotnikowy czynny czas. kwitnąć.kwitnący w użyciu przym. «o człowieku: cieszący się dobrym zdrowiem, wyglądający czerstwo, zdrowo»
Kwitnąca dziewczyna.
∆ Kwitnące zdrowie «nadzwyczajne zdrowie»
Słownik języka polskiego . 2013.
kwitnący
Look at other dictionaries:
kwitnący — {{/stl 13}}{{stl 8}}przym. IIb {{/stl 8}}{{stl 7}} w wyjątkowo dobrej formie fizycznej; wyglądający zdrowo : {{/stl 7}}{{stl 10}}Kwitnąca kobieta. Kwitnąca uroda. {{/stl 10}} … Langenscheidt Polski wyjaśnień
Florian Święs — (born September 24, 1939) is a full professor of Biology and Earth Sciences at the Maria Curie Skłodowska University. In 1992 he became the Head of the Geobiology Division at the Institute of Biology.He received his MA from UMCS in 1962, his Ph.D … Wikipedia
biało — bielej przysłów. od biały Ktoś biało, na biało ubrany. Biało kwitnący krzew. Biało kwitnąca jabłoń. Robi się, jest od śniegu coraz bielej … Słownik języka polskiego
cereus — m IV, D. a, Ms. cereussie; lm M. y bot. «Cereus, kaktus z rodziny kaktusowatych, występujący w wielu gatunkach; niektóre, o jadalnych pędach i owocach, rosną jako drzewa i krzewy w pustynnych okolicach Ameryki Środk. i Płd.; inne hodowane jako… … Słownik języka polskiego
hoży — «krzepki, dziarski, urodziwy, kwitnący zdrowiem» Hoży chłopak. Hoża dziewoja. Hoża cera … Słownik języka polskiego
kwitnąco — przysłów. od kwitnący Wyglądać kwitnąco … Słownik języka polskiego
liliowo — I rzad. przysłów. od I liliowy w zn. 2 Twarz liliowo biała. II przysłów. od II liliowy Liliowo kwitnący wrzos … Słownik języka polskiego
orlik — m III, DB. a, N. orlikkiem; lm M. i 1. «młody orzeł; orlę» 2. zool. «Aquila, ptak drapieżny z rodziny sokołów; znane są trzy gatunki: orlik krzykliwy i orlik grubodzioby, występujące również w Polsce, oraz orlik stepowy występujący w południowo… … Słownik języka polskiego
rozkwiecony — imiesł. przymiotnikowy bierny czas. rozkwiecić (p.) rozkwiecony w użyciu przym. «pokryty, obsypany kwiatami, kwitnący, kwiecisty» Rozkwiecony ogród … Słownik języka polskiego
wilczy — przym. od wilk w zn. 1 Wilcza skóra. Wilcze wycie. Wilcze stado. Wilcze ślady. Wilczy trop. ∆ Wilczy dół «dół, zamaskowany gałęziami i mchem, stosowany dawniej jako pułapka na zwierzęta łowne, zwłaszcza na wilki; także: dół z wbitymi w dno palami … Słownik języka polskiego
