- nauczyć
- dk VIb, \nauczyćczę, \nauczyćczysz, \nauczyćucz, \nauczyćczył, \nauczyćczony - nauczać ndk I, \nauczyćam, \nauczyćasz, \nauczyćają, \nauczyćaj, \nauczyćał, \nauczyćany«ucząc przekazać komuś pewien zasób wiedzy, udzielić wiadomości, wyłożyć coś; wdrożyć do czegoś, przyzwyczaić, przyuczyć»
Nauczyć kogoś języka obcego.
Nauczyć kogoś pisać ortograficznie.
Nauczyć kogoś kroju.
Nauczyć kogoś myśleć logicznie.
Nauczyć psa porządku.
◊ Nauczyć kogoś moresu «zmusić kogoś do karności, do posłuszeństwa»◊ Nauczyć kogoś rozumu «skarcić kogoś, ukarać tak, aby długo popamiętał, aby zmienił swoje postępowanie; dać komuś nauczkę, przywołać kogoś do porządku»◊ Ja cię, ja was… nauczę (z domyślnym lub wyrażonym dopełnieniem) «wykrzyknienie wyrażające pogróżkę, zapowiedź dania komuś nauczki; ja cię, was… oduczę»◊ Nauczony doświadczeniem «przekonany o czymś na podstawie własnego doświadczenia, taki, który wyciągnął wnioski z własnych doświadczeń życiowych»nauczyć się «przyswoić sobie pewien zasób wiedzy, wiadomości, umiejętności, wdrożyć się, przyzwyczaić się do czegoś»Nauczyć się grać na fortepianie.
Nauczyć się wiersza na pamięć.
Nauczyć się punktualności.
◊ Nauczyć się rozumu «nabrać rozsądku, nauczyć się właściwego postępowania»
Słownik języka polskiego . 2013.