niebieskawy

niebieskawy
«nieintensywnie niebieski, mający odcień niebieski»

Niebieskawe światło.

Niebieskawe białka oczu.


Słownik języka polskiego . 2013.

Игры ⚽ Нужна курсовая?

Look at other dictionaries:

  • niebieskawy — {{/stl 13}}{{stl 8}}przym. Ia {{/stl 8}}{{stl 7}} lekko niebieski, o delikatnym niebieskim odcieniu : {{/stl 7}}{{stl 10}}Niebieskawy kamień. Niebieskawe światło. {{/stl 10}} …   Langenscheidt Polski wyjaśnień

  • bladoniebieski — «niebieskawy, jasnoniebieski» Bladoniebieskie, wyblakłe oczy …   Słownik języka polskiego

  • anhydryt — m IV, D. u, Ms. anhydrytycie; lm M. y miner. «siarczan wapnia, minerał bezbarwny lub biały, szarawy i niebieskawy o szklistym połysku, stosowany w przemyśle chemicznym, papierniczym oraz używany do wyrobu cementu» ‹z gr.› …   Słownik języka polskiego

  • fluoryt — m IV, D. u, Ms. fluorytycie; lm M. y miner. «minerał, fluorek wapnia, żółtawy lub zielonkawy, niebieskawy, fioletowy, wykazuje fluorescencję; stosowany w przemyśle chemicznym, ceramicznym oraz do wyrobu soczewek mikroskopowych» …   Słownik języka polskiego

  • kordieryt — m IV, D. u, Ms. kordierytycie; lm M. y miner. «minerał, krzemian magnezu i glinu; bezbarwny lub niebieskawy, fioletowawy, żółtawy albo brunatny o szklistym połysku; w Polsce spotykany w Górach Sowich, Górach Izerskich i w Karkonoszach; używany w… …   Słownik języka polskiego

  • krokydolit — m IV, D. u, Ms. krokydoliticie; lm M. y miner. «minerał z grupy amfiboli, często zabarwiony na kolor brązowozłocisty lub niebieskawy; w postaci zwartej jest cenionym kamieniem ozdobnym, w postaci słabo spojonej jest gatunkiem azbestu» ‹z gr.› …   Słownik języka polskiego

  • modrawy — «niezupełnie modry; niebieskawy, błękitnawy» Modrawy strumyk …   Słownik języka polskiego

  • niebieskawo — przysłów. od niebieskawy Niebieskawo zabarwiona ciecz. Scena oświetlona niebieskawo …   Słownik języka polskiego

  • niebieskawość — ż V, DCMs. niebieskawośćści, blm rzecz. od niebieskawy …   Słownik języka polskiego

  • płomień — m I, D. płomieńenia; lm M. płomieńenie, D. płomieńeni 1. «gazy spalające się przy zetknięciu z tlenem powietrza, z towarzyszeniem zjawiska świecenia; ogień, język ognia unoszący się nad płonącym przedmiotem; w terminologii specjalnej: gazy… …   Słownik języka polskiego

Share the article and excerpts

Direct link
Do a right-click on the link above
and select “Copy Link”