- odwrócić
- dk VIa, \odwrócićcę, \odwrócićcisz, \odwrócićwróć, \odwrócićcił, \odwrócićcony - odwracać ndk I, \odwrócićam, \odwrócićasz, \odwrócićają, \odwrócićał, \odwrócićany1. «skierować w inną stronę; obrócić»
Odwrócić głowę.
Odwrócić twarz do kogoś.
Odwrócić od kogoś oczy, wzrok.
Był odwrócony plecami.
2. «zmienić położenie, układ, bieg czegoś, nadając inny, przeciwny kierunek; przewrócić, obrócić na drugą stronę, w przeciwną stronę; zawrócić»Odwrócić ubranie na lewą stronę.
Odwrócić glebę pługiem.
Odwracać kartki książki.
Odwrócić bieg rzeki.
◊ Odwrócić uwagę «skierować czyjąś uwagę na inny przedmiot»◊ Odwrócić nieszczęście, klęskę itp. «zapobiec czemuś złemu, np. klęsce, nieszczęściu; oddalić coś zagrażającego»◊ pot. Odwracać kota ogonem «przedstawiać sprawę odwrotnie, niż jest, niż było w rzeczywistości, w sposób wykrętny, niezgodny z prawdą; przeinaczać, przekręcać coś»odwrócić się - odwracać się1. strona zwrotna czas. odwrócić - odwracaćOdwrócił się, chcąc odejść.
Odwróciła się na bok i zasnęła.
Nie patrz, odwróć się.
◊ Karta się odwróciła a) «kogoś opuściło szczęście w grze» b) «nastąpiła nagła zmiana losu»przen. książk. «odstąpić, opuścić kogoś, coś; odsunąć się od kogoś, od czegoś, zerwać z kimś»Po tej historii znajomi odwrócili się od niego.
Szczęście się od nich odwróciło.
2. «zostać odwróconym»Skiby ziemi odwracały się za pługiem.
Słownik języka polskiego . 2013.