- biegun
- m IV, D. -a, Ms. \biegunnie; lm M. -y1. zwykle w lm «wygięte półokrągło płozy przy kołyskach, bujających fotelach, zabawkach itp.»
Bieguny kołyski.
Koń na biegunach.
2. B.=D.przestarz. «szybki koń; rumak»Dosiąść bieguna.
3. fiz. «jeden z dwu zacisków źródła prądu elektrycznego, w których występuje najmniejszy (biegun ujemny) lub największy (biegun dodatni) potencjał, umożliwiający podłączenie tego źródła prądu do obwodu elektrycznego»4. fiz. «jeden z dwu obszarów wewnątrz ciała wytwarzającego pole magnetyczne (magnesu, elektromagnesu), stanowiący pozorne źródło tego pola»∆ Biegun magnetyczny Ziemi «jeden z dwu obszarów na powierzchni Ziemi na północy i na południu, stanowiący pozorne źródło jej pola magnetycznego»5. geogr. «jeden z dwu punktów, w których oś Ziemi przecina powierzchnię Ziemi, w których zbiegają się wszystkie południki geograficzne»Bieguny Ziemi.
Biegun południowy, północny.
Wyprawa do bieguna północnego, na biegun północny.
∆ Biegun chłodu «obszar na kuli ziemskiej, gdzie występują najniższe temperatury powietrza»∆ astr. Bieguny świata, bieguny niebieskie «punkty, w których oś świata przecina sferę niebieską»◊ Dwa bieguny «ludzie, rzeczy, pojęcia przeciwstawne sobie, krańcowo przeciwne»
Słownik języka polskiego . 2013.