Poruczać komuś swoje sprawy.
Poruczyć komuś dozór nad czymś.
Wykonanie dekretu porucza się odpowiedniemu ministrowi.
Słownik języka polskiego . 2013.
poruczać — {{/stl 13}}{{stl 8}}cz. ndk VIIIa, poruczaćam, poruczaća, poruczaćają, poruczaćany {{/stl 8}}– poruczyć {{/stl 13}}{{stl 8}}dk VIIa, poruczaćczę, poruczaćczy, poruczaćczony {{/stl 8}}{{stl 7}} w stylu książkowym: powierzać, najczęściej coś… … Langenscheidt Polski wyjaśnień
poruczyć — → poruczać … Słownik języka polskiego
polecać — ndk I, polecaćam, polecaćasz, polecaćają, polecaćaj, polecaćał, polecaćany polecić dk VIa, polecaćcę, polecaćcisz, polecaćleć, polecaćcił, polecaćcony 1. zwykle dk «włożyć na kogoś obowiązek zrobienia czegoś; kazać, zlecić» Polecił wezwać… … Słownik języka polskiego
poruczanie — n I rzecz. od poruczać … Słownik języka polskiego
polecać — {{/stl 13}}{{stl 8}}cz. ndk VIIIa, polecaćam, polecaća, polecaćają, polecaćany {{/stl 8}}– polecić {{/stl 13}}{{stl 8}}dk VIIb, polecaćcę, polecaćci, polecaćleć, polecaćcony {{/stl 8}}{{stl 20}} {{/stl 20}}{{stl 12}}1. {{/stl 12}}{{stl 7}} zlecać … Langenscheidt Polski wyjaśnień
poruczyć — {{/stl 13}}{{stl 17}}ZOB. {{/stl 17}}{{stl 7}}poruczać {{/stl 7}} … Langenscheidt Polski wyjaśnień
