przewodzić — {{/stl 13}}{{stl 8}}cz. ndk VIIb, przewodzićdzę, przewodzićdzi, przewodzićwódź, przewodzićdzony {{/stl 8}}{{stl 20}} {{/stl 20}}{{stl 12}}1. {{/stl 12}}{{stl 7}} kierować jakąś organizacją, zespołem ludzi, czyjąś działalnością; stać na czele,… … Langenscheidt Polski wyjaśnień
wieść — I ż V, DCMs. wieśćści; lm MD. wieśćści książk. «wiadomość, często nie sprawdzona na temat faktu lub wypadku; pogłoska, fama» Alarmująca, nagła, pomyślna, smutna, tragiczna, dobra, zła wieść. Odebrać, otrzymać wieści od kogoś. Brak o kimś, o czymś … Słownik języka polskiego
ton — 1. Coś jest w dobrym tonie, należy do dobrego tonu «coś jest odpowiednie, zgodne ze sposobem zachowania obowiązującym w jakimś środowisku»: W tej części świata nie ma ustalonej jednej ceny, o każdą trzeba walczyć i targować się, jest to nawet… … Słownik frazeologiczny
wieść — I. Głucha wieść zob. głuchy 1. Hiobowa wieść zob. hiobowy. Wieść głosi, niesie zob. głosić. Wieść gruchnęła zob. gruchnąć. Wieść o kimś, o czymś zaginęła zob. zaginąć. II. Wieść, wodzić prym, rej «górować, celować w czymś, mieć … Słownik frazeologiczny
dowodzić — ndk VIa, dowodzićdzę, dowodzićdzisz, dowodzićwódź, dowodzićdził, dowodzićdzony 1. forma ndk czas. dowieść (p.) 2. «kierować kimś albo czymś; stać na czele» a) «w wojsku: być zwierzchnikiem jednostki wojskowej, kierować akcją wojenną;… … Słownik języka polskiego
dzierżyć — ndk VIb, dzierżyćrżę, dzierżyćrży, dzierż, dzierżyćrżył 1. książk. lub żart. «trzymać» W ręce dzierżył gruby kij. ◊ Dzierżyć prym «przewodzić komuś gdzieś, zajmować pierwsze miejsce, wybijać się na czoło» ◊ Dzierżyć władzę, rządy, ster rządów… … Słownik języka polskiego
kasza — ż II, DCMs. kaszaszy; lm D. kasz «ziarna zbożowe oczyszczone i łuszczone, grubo zmielone lub utłuczone, czasem całe (np. kasza gryczana); krupy, potrawa z tych ziaren» Kasza gryczana, jęczmienna, jaglana, krakowska, kukurydziana, owsiana,… … Słownik języka polskiego
komenderować — ndk IV, komenderowaćruję, komenderowaćrujesz, komenderowaćruj, komenderowaćował 1. «dawać komendę; rozkazywać; być dowódcą, dowodzić» Komenderować oddziałem. Ognia! komenderuje dowódca. 2. pot. «przewodzić komuś, narzucać komuś swoją wolę,… … Słownik języka polskiego
panoszyć się — ndk VIb, panoszyć sięszę się, panoszyć sięszysz się, panoszyć sięnosz się, panoszyć sięszył się «wynosić się nad innych, chcieć panować, przewodzić; rządzić się» Zwycięzcy panoszyli się w mieście. W górach panoszyły się bandy rabusiów. przen.… … Słownik języka polskiego
panować — ndk IV, panowaćnuję, panowaćnujesz, panowaćnuj, panowaćował 1. «być władcą, panem kraju; władać, królować» Dynastia Burbonów panowała w Hiszpanii. ∆ hist. Dom panujący «rządząca dynastia, rodzina panującego władcy» przen. Lew panował wśród… … Słownik języka polskiego
