sprawiać

sprawiać
ndk I, \sprawiaćam, \sprawiaćasz, \sprawiaćają, \sprawiaćaj, \sprawiaćał, \sprawiaćany - sprawić dk VIa, \sprawiaćwię, \sprawiaćwisz, spraw, \sprawiaćwił, \sprawiaćwiony
1. «być przyczyną czegoś, powodować, wywoływać, czynić coś»

Sprawiać (komuś) kłopot, zawód, zmartwienie, ból, przykrość, radość, niespodziankę.

Wiosna sprawiła, że poczuł się lepiej.

◊ Sprawiać (komuś) trudności «być trudnym (dla kogoś)»
◊ Sprawiać (jakieś) wrażenie a) «wywierać, robić wrażenie» b) «wydawać się jakimś lub podobnym do kogoś, czegoś»
◊ Los, przypadek itp. sprawił, że… «tak się zdarzyło, wypadło»
2. przestarz. «kupować coś (zwłaszcza stroje, sprzęty itp.)»

Sprawić dziecku nowe buty, palto, tornister.

Sprawić sobie futro.

3. przestarz. «urządzać, wyprawiać»
dziś zwykle we fraz. Sprawić komuś lanie, baty, cięgi itp. «zbić kogoś»
4. daw. «przygotowywać, szykować coś»
dziś tylko we fraz. Sprawiać ryby, drób, zwierzynę itp. «przygotowywać ryby, drób, zwierzynę do spożycia, skrobać je, skubać, patroszyć itp.; oprawiać»
sprawiać się - sprawić się «postępować w pewien sposób, poczynać sobie, sprawować się, wywiązywać się z zadania, działać, funkcjonować»

Jak się sprawia ten nowy goniec?

Spraw się dobrze!

Samochód sprawia się dobrze od samego początku.


Słownik języka polskiego . 2013.

Игры ⚽ Поможем решить контрольную работу

Look at other dictionaries:

  • sprawiać — {{/stl 13}}{{stl 8}}cz. ndk VIIIa, sprawiaćam, sprawiaća, sprawiaćają, sprawiaćany {{/stl 8}}– sprawić {{/stl 13}}{{stl 8}}dk VIIb, sprawiaćwię, sprawiaćwi, sprawiaćwiony {{/stl 8}}{{stl 20}} {{/stl 20}}{{stl 12}}1. {{/stl 12}}{{stl 7}} czynić… …   Langenscheidt Polski wyjaśnień

  • sprawiać — Sprawić komuś bal zob. bal 4. Sprawić komuś baty, cięgi, lanie, łomot, manto, łaźnię itp. zob. spuścić 2 …   Słownik frazeologiczny

  • sprawić — → sprawiać …   Słownik języka polskiego

  • puszczać — ndk I, puszczaćam, puszczaćasz, puszczaćają, puszczaćaj, puszczaćał, puszczaćany puścić dk VIa, puszczę, puszczaćcisz, puść, puszczaćcił, puszczony 1. «przestawać trzymać ręką, zwalniać uchwyt, wypuszczać z ręki» Puszczał rękę dziecka i… …   Słownik języka polskiego

  • rozświetlać — {{/stl 13}}{{stl 8}}cz. ndk VIIIa, rozświetlaćam, rozświetlaća, rozświetlaćają, rozświetlaćany {{/stl 8}}– rozświetlić {{/stl 13}}{{stl 8}}dk VIIb, rozświetlaćlę, rozświetlaćli, rozświetlaćlony {{/stl 8}}{{stl 20}} {{/stl 20}}{{stl 12}}1. {{/stl… …   Langenscheidt Polski wyjaśnień

  • boleć — I ndk VIIa, boli, bolał (z podmiotem nieżywotnym) 1. «sprawiać ból, zmysłowe wrażenie cierpienia» Bolące kolano. Boląca noga. Boli kogoś gardło, głowa. Bolą kogoś nogi, oczy. 2. «sprawiać ból w znaczeniu psychicznym, martwić, smucić» Bolały ją… …   Słownik języka polskiego

  • męczyć — ndk VIb, męczyćczę, męczyćczysz, męcz, męczyćczył, męczyćczony 1. «zadawać komuś męki, torturować kogoś, sprawiać cierpienia fizyczne lub moralne, znęcać się nad kimś» Męczyć zwierzęta. 2. «powodować zmęczenie, sprawiać przykrość, wyczerpywać,… …   Słownik języka polskiego

  • nieść — ndk XI, niosę, niesiesz, nieś, niósł, niosła, nieśli, niesiony 1. «iść dokądś z czymś, trzymając coś, najczęściej w rękach lub w jakiś sposób na sobie, przytrzymując rękami» Nieść paczkę w ręku, pod pachą. Nieść worek na plecach. Nieść walizkę.… …   Słownik języka polskiego

  • ubrać — dk IX, ubiorę, ubierzesz, ubierz, ubrał, ubrany ubierać ndk I, ubraćam, ubraćasz, ubraćają, ubraćaj, ubraćał, ubraćany 1. «włożyć na kogoś albo na coś ubranie, obuwie, nakrycie głowy itp.; odziać» Ubierać dziecko, lalkę. Ubrać kogoś w nową… …   Słownik języka polskiego

  • dokuczać — {{/stl 13}}{{stl 8}}cz. ndk VIIIa, dokuczaćam, dokuczaća, dokuczaćają {{/stl 8}}– dokuczyć {{/stl 13}}{{stl 8}}dk VIIa, dokuczaćczę, dokuczaćczy {{/stl 8}}{{stl 20}} {{/stl 20}}{{stl 12}}1. {{/stl 12}}{{stl 7}} świadomie i celowo sprawiać komuś… …   Langenscheidt Polski wyjaśnień

Share the article and excerpts

Direct link
… Do a right-click on the link above
and select “Copy Link”