stukać

ndk I, \stukaćam, \stukaćasz, \stukaćają, \stukaćaj, \stukaćał - stuknąć dk Va, \stukaćnę, \stukaćniesz, \stukaćnij, \stukaćnął, \stukaćnęła, \stukaćnęli, \stukaćnąwszy

1. «uderzając czymś (zwykle twardym) w coś twardego, powodować charakterystyczny odgłos; wydawać taki odgłos w wyniku uderzenia; pukać, kołatać»

Stukać garnkami.

Stukać butami o podłogę.

Stukać do drzwi, do bramy, do pokoju; stukać do kogoś.

Deszcz stuka o szyby.

Dzięcioł stuka dziobem w drzewo.

Koła pociągu stukają.

∆ techn. Silnik stuka «silnik spalinowy wydaje metaliczne dźwięki, wywołane detonacyjnym spalaniem paliwa»

◊ Stukać na maszynie «pisać na maszynie»

◊ Serce stuka «serce bije głośno»

◊ Stukać (palcem) w czoło «uderzając się palcem w czoło, dawać do zrozumienia, że uważa się kogoś za niespełna rozumu, a czyjeś postępowanie za niedorzeczne»

◊ pot. Komuś stuknęła czterdziestka, pięćdziesiątka itp. «ktoś skończył 40, 50 lat»

2. → stuknąć

stukać się - stuknąć się

1. «zderzać się z czymś twardym lub uderzać czymś twardym w jakąś część ciała»

Stuknął się boleśnie w kolano.

◊ Stuknąć się w czoło, w głowę «zastanowiwszy się zrozumieć nagle, pojąć, odkryć coś»

◊ pot. Stuknij się (w czoło, w głowę)! «zastanów się, co mówisz, nie pleć głupstw»

2. «stukać o siebie wzajemnie»

Wagony stukały się zderzakami.

◊ Stukać się z kimś (kieliszkiem, szklanką itp.) «uderzać swym kieliszkiem o czyjś kieliszek przed wypiciem trunku (dla zamanifestowania życzliwości, dobrego nastroju itp.)»