szum

I

m IV, D. -u, Ms. \szummie; lm M. -y

1. «niski, bezdźwięczny odgłos wywoływany przez poruszające się masy czegoś (np. powietrza, wody, gałęzi drzew); przeciągły, długi szmer, hałas»

Cichy, daleki, donośny, gwałtowny, łagodny, monotonny, przytłumiony szum.

Szum fal, morza, potoku, rzeki, wiatru, wodospadu.

Szum drzew, skrzydeł, miasta, szuwarów, zboża.

Szum burzy, deszczu, ulewy, zawiei.

Coś bije, uderza o coś z szumem.

Coś przelatuje, spada, zrywa się z szumem.

Szum dobiega, dochodzi skądś.

Szum narasta, niesie się, rośnie, wzmaga się.

∆ Szum w głowie, w uszach «wrażenie szumu, uczucie przykrego ucisku w uszach (zwykle przy bólu głowy, w rozrzedzonym powietrzu, w wielkim hałasie itp.)»

2. «zamieszanie, zamęt; rozgłos»

Narobić około (wokół) czegoś szumu.

Robisz wokół siebie za dużo szumu.

Zrobił się szum wokół tej sprawy.

3. często w lm, fiz. techn. «różnego rodzaju sygnały akustyczne lub elektryczne o charakterze ciągłym i nieznacznej zmianie natężenia, zakłócające przekazywane informacje»

∆ cyber. Szum informacyjny «nadmiar bezużytecznej informacji, wywołujący zniekształcenia treści komunikatu, powstający zwykle na skutek wadliwie działającego automatycznego sytemu informacyjnego»

II

m IV, D. -u, Ms. \szummie; lm M. -y

przestarz. «piana, szumowina»

‹niem.›