upoić (się) — {{/stl 13}}{{stl 17}}ZOB. {{/stl 17}}{{stl 7}}upajać (się) {{/stl 7}} … Langenscheidt Polski wyjaśnień
upajać się – upoić się — {{/stl 13}}{{stl 20}} {{/stl 20}}{{stl 12}}1. {{/stl 12}}{{stl 7}} przez picie nadmiernej ilości napoju alkoholowego doprowadzać się do utraty przytomności, do stanu odurzenia; upijać się : {{/stl 7}}{{stl 10}}Upajał się tanim winem. Upoili się… … Langenscheidt Polski wyjaśnień
upajać — → upoić … Słownik języka polskiego
dostać — I dk, dostaćstanę, dostaćstaniesz, dostaćstań, dostaćstał dostawać ndk IX, dostaćstaję, dostaćstajesz, dostaćwaj, dostaćwał 1. «otrzymać, uzyskać coś za darmo lub za pracę, za pieniądze itp.» Dostać kwiaty, czekoladki. Dostawać pieniądze od ojca … Słownik języka polskiego
odurzyć — dk VIb, odurzyćrzę, odurzyćrzysz, odurz, odurzyćrzył, odurzyćrzony odurzać ndk I, odurzyćam, odurzyćasz, odurzyćają, odurzyćaj, odurzyćał, odurzyćany «spowodować częściową lub całkowitą utratę świadomości, niewrażliwość na ból itp.; przyprawić o… … Słownik języka polskiego
spić — dk Xa, spiję, spijesz, spij, spił, spity spijać ndk I, spićam, spićasz, spićają, spićaj, spićał, spićany 1. «pijąc zebrać płyn, zwłaszcza jego górną warstwę» Spić śmietanę z mleka. przen. Słońce spiło rosę z kwiatów. 2. pot. «upoić kogoś… … Słownik języka polskiego
upajająco — przysłów. od upajający (p. upoić) «wprawiając w stan odurzenia, zachwytu, rozmarzenia; oszałamiająco» Jaśmin pachnie upajająco. Muzyka działała na nią upajająco … Słownik języka polskiego
upić — dk Xa, upiję, upijesz, upij, upił, upity upijać ndk I, upićam, upićasz, upićają, upićaj, upićał, upićany 1. «łyknąć trochę jakiegoś płynu; nadpić» Upić łyk herbaty, mleka. Upić wina z kieliszka. 2. rzad. «doprowadzić kogoś do stanu zamroczenia… … Słownik języka polskiego
upojenie — n I 1. rzecz. od upoić. 2. lm D. upojenieeń «stan zachwytu, odurzenia, rozmarzenia» Żyć w upojeniu. ∆ pot. Do upojenia «bez miary, zapamiętale, do przesytu» ∆ med. Upojenie alkoholowe «stan znacznego zaburzenia świadomości, połączony często z… … Słownik języka polskiego
zaczadzić — dk VIa, zaczadzićdzę, zaczadzićdzisz, zaczadzićczadź, zaczadzićdził, zaczadzićdzony «zatruć, odurzyć kogoś czadem (rzadziej innymi szkodliwymi dla organizmu wyziewami); zanieczyścić czadem, gazem» Chodził jak zaczadzony. przen. «oszołomić, upoić; … Słownik języka polskiego
