- uprzedzać
- ndk I, \uprzedzaćam, \uprzedzaćasz, \uprzedzaćają, \uprzedzaćaj, \uprzedzaćał, \uprzedzaćany - uprzedzić dk VIa, \uprzedzaćdzę, \uprzedzaćdzisz, uprzedź, \uprzedzaćdził, \uprzedzaćdzony1. «być szybszym od kogoś w jakimś działaniu, występować z czymś wcześniej od kogoś innego; ubiegać, wyprzedzać»
Uprzedzać kogoś w zakupach.
Uprzedzić cios przeciwnika.
◊ Uprzedzać czyjeś prośby, pragnienia, myśli, zamiary, kaprysy «domyślać się czyichś próśb, pragnień i spełniać je, zanim zostaną wypowiedziane, wyjawione»◊ Uprzedzać fakty, wypadki «mówić, przesądzać o czymś przed czasem»2. «informować kogoś wcześniej o czymś, zapowiadać coś z góry, zawczasu; ostrzegać kogoś przed czymś»Uprzedzać kogoś o wizycie, o przyjeździe.
Z góry uprzedzam, że nie przyjadę.
Radio uprzedzało o zbliżaniu się huraganu.
3. przestarz. «usposabiać kogoś w pewien sposób, zwykle nieprzychylnie, do kogoś, do czegoś; zniechęcać do kogoś, do czegoś»Uprzedzać kogoś do nowej pracy, do nowego zwierzchnika.
uprzedzać się - uprzedzić się «nabierać ujemnego sądu o kimś, o czymś; zrażać się, zniechęcać się, zwykle niesłusznie, do kogoś, do czegoś»Uprzedzać się do obcych, do jakiejś pracy, do jakiegoś leku.
Uprzedziła się do koleżanek.
Słownik języka polskiego . 2013.