wionąć

wionąć
dk Vb, \wionąćnie, \wionąćną, wioń, \wionąćnął, \wionąćnęła, \wionąćnąwszy
książk. «o wietrze, podmuchu powietrza itp.: wiejąc nadlecieć, powiać skądś, zawiać; także ndk - o zapachu, cieple, parze itp.: być przywianym, przyniesionym, przywiewanym, rozprzestrzenianym przez podmuch powietrza; zalatywać czymś»

Wionął ożywczy wietrzyk.

Chłód wionął z otwartych drzwi.

Od ogniska wionie żar.

Wionie od niej zapach perfum.

Wionęło chłodem, mrozem.

Z piwnicy wionie stęchlizną.

przen.

Wionęło nudą.


Słownik języka polskiego . 2013.

Игры ⚽ Нужен реферат?

Look at other dictionaries:

  • wionąć — {{/stl 13}}{{stl 8}}cz. 3. os dk IVa, wionąćnie, wionąćnął {{/stl 8}}{{stl 20}} {{/stl 20}}{{stl 12}}1. {{/stl 12}}{{stl 7}} być przywiewanym lub zostać przywianym przez podmuch powietrza; będąc przywianym, dawać się odczuć; zalatywać, powiewać,… …   Langenscheidt Polski wyjaśnień

  • powiać — dk Xb, powiaćwieje, powiaćwiej, powiaćwiał powiewać ndk I, powiaćwa, powiaćają, powiaćaj, powiaćał 1. «o wietrze, podmuchu powietrza itp.: wionąć, zawiać, wiejąc przypłynąć» Powiało chłodem, mrozem. Od jeziora powiewa zimny wiatr. Od bagna… …   Słownik języka polskiego

  • wionięcie — n I rzecz. od wionąć …   Słownik języka polskiego

Share the article and excerpts

Direct link
Do a right-click on the link above
and select “Copy Link”