- wyrzucić
- dk VIa, \wyrzucićcę, \wyrzucićcisz, \wyrzucićrzuć, \wyrzucićcił, \wyrzucićcony - wyrzucać ndk I, \wyrzucićam, \wyrzucićasz, \wyrzucićają, \wyrzucićaj, \wyrzucićał, \wyrzucićany1. «rzuciwszy spowodować ruch czegoś w jakimś kierunku, cisnąć gdzieś; usunąć, wydalić coś (niepotrzebnego) poza obręb czegoś»
Wyrzucić piłkę w górę.
Wyrzucić papier przez okno.
Wyrzucać śmiecie do kosza.
∆ Wyrzucać ręce, nogi, ramiona «wymachem, gwałtownie wysuwać do przodu, na boki, do góry - ręce, nogi, ramiona»◊ Wyrzucać pieniądze «wydawać pieniądze niepotrzebnie, zbytnio nimi szafować, być rozrzutnym»przen. pot.Taksówkarz wyrzucił ich na rogu ulicy.
2. «szybko pozbyć się kogoś; usunąć, wydalić, wypchnąć, wypędzić»Wyrzucić kogoś za drzwi.
Wyrzucić natrętów z mieszkania, na ulicę.
Wyrzucić kogoś z pracy, ze szkoły.
◊ Wyrzucić kogoś na bruk «pozbawić kogoś mieszkania, pracy, środków do życia»◊ Wyrzucić kogoś za burtę, poza nawias «wyłączyć kogoś ze społeczności, pozbawić znaczenia, możności działania, poczucia przydatności»◊ Wyrzucić kogoś z serca, z pamięci «przestać kogoś kochać, pamiętać, myśleć o kimś»◊ posp. Wyrzucić kogoś na (zbity) łeb, na (zbity) pysk «brutalnie, bezwzględnie usunąć, pozbyć się kogoś»3. → wyrzucać
Słownik języka polskiego . 2013.