- wytknąć
- dk Va, \wytknąćtknę, \wytknąćtkniesz, \wytknąćtknij, \wytknąćtknął, \wytknąćtknęła, \wytknąćtknęli, \wytknąćtknięty, \wytknąćtknąwszy - wytykać ndk I, \wytknąćam, \wytknąćasz, \wytknąćają, \wytknąćaj, \wytknąćał, \wytknąćany1. «wysunąć, wystawić, wysadzić na zewnątrz; wychylić»
Wytknąć nogę spod kołdry.
Wytknąć głowę z lufcika, zza firanki.
Wytknąć rękę za okno.
◊ pot. Nie wytknąć nosa skądś «nie wyjść skądś, nie oddalić się poza jakiś teren»2. zwykle dk «ustalić kierunek czegoś; wyznaczyć, wytyczyć»Wytknąć drogę, trasę, granicę.
przen.Wytknąć sobie cel, drogę postępowania.
Wytknąć kierunek działania.
3. «zrobić komuś zarzut z czegoś, zwrócić uwagę na czyjąś wadę, na czyjeś uchybienie»Wytknąć komuś błędy, braki, nadużycia.
Wytykać komuś niedbalstwo, zarozumialstwo, opóźnienia w pracy.
◊ Wytykać kogoś palcami «potępiać, ganić kogoś publicznie, piętnować kogoś»◊ Nie wytykając palcem «nie wymieniając z imienia, nazwiska osoby, o którą chodzi»
Słownik języka polskiego . 2013.