zatrudnić — Zatrudniać kogoś na czarno zob. czarno 2 … Słownik frazeologiczny
zatrudniać się – zatrudnić się — {{/stl 13}}{{stl 7}} przyjmować ofertę pracy, podejmować płatną pracę : {{/stl 7}}{{stl 10}}Zatrudniać się sezonowo przy zbiorze owoców. Zatrudnić się w firmie jako projektant. {{/stl 10}} … Langenscheidt Polski wyjaśnień
ryczałt — m IV, D. u, Ms. ryczałtłcie; lm M. y «suma globalna przeznaczona na jakieś określone wydatki bez podziału na szczegółowe pozycje; wynagrodzenie ryczałtowe» Ryczałt miesięczny. Przekroczyć ryczałt. ∆ Zatrudnić kogoś na ryczałcie «zatrudnić kogoś… … Słownik języka polskiego
zatrudnienie — n I 1. rzecz. od zatrudnić. 2. «zajęcie jako źródło zarobku, wykonywany zawód; posada, służba» Miejsce zatrudnienia. Znalazł zatrudnienie na poczcie. 3. ekon. «ogólna liczba miejsc pracy lub osób pracujących w jakiejś jednostce administracyjnej… … Słownik języka polskiego
zatrudniać — {{/stl 13}}{{stl 8}}cz. ndk VIIIa, zatrudniaćam, zatrudniaća, zatrudniaćają, zatrudniaćany {{/stl 8}}– zatrudnić {{/stl 13}}{{stl 8}}dk VIIb, zatrudniaćnię, zatrudniaćni, zatrudniaćnij, zatrudniaćniony {{/stl 8}}{{stl 20}} {{/stl 20}}{{stl 12}}1 … Langenscheidt Polski wyjaśnień
torba — pot. Pójść z torbami «stać się nędzarzem, zubożeć»: Dla mnie i chyba dla wszystkich było jasne, że jeśli Luc nie chce pójść z torbami, musi zatrudnić faceta z hollywoodzkiej ekstraklasy. CKM 3/2000. Puścić kogoś z torbami zob. puścić 5 … Słownik frazeologiczny
akwizytor — m IV, DB. a, Ms. akwizytororze; lm M. akwizytororzy, DB. ów «pracownik przedsiębiorstwa zajmujący się akwizycją; agent» Akwizytor firmy. Zatrudnić akwizytorów. ‹z łac.› … Słownik języka polskiego
asfalciarz — m II, DB. a; lm M. e, DB. y «robotnik wykonujący prace asfalciarskie» Zatrudnić asfalciarzy przy budowie drogi. Zespół asfalciarzy zakończył asfaltowanie ulicy … Słownik języka polskiego
cewiacz — m II, DB. a; lm M. e, DB. y włók. «robotnik obsługujący maszynę do cewienia; przewijacz» Zatrudnić wykwalifikowanych cewiaczy … Słownik języka polskiego
chłopak — m III, DB. a, N. chłopakkiem; lm M. ci chłopakacy, te i, DB. ów 1. «dziecko płci męskiej; syn; chłopiec» Mały, pięcioletni chłopak. Wesołe chłopaki baraszkowały. 2. pot. «młody mężczyzna; młodzieniec» Nasz instruktor to równy chłopak. Przyszły… … Słownik języka polskiego
