- zawiesić
- dk VIa, \zawiesićwieszę, \zawiesićsisz, \zawiesićwieś, \zawiesićsił, \zawiesićwieszony - zawieszać ndk I, \zawiesićam, \zawiesićasz, \zawiesićają, \zawiesićaj, \zawiesićał, \zawiesićany1. «wieszając umieście coś gdzieś, na czymś; powiesić»
Zawiesić lampę nad stołem, u sufitu.
Zawieszać firanki w oknach, zasłony w drzwiach.
Zawiesić torbę u pasa, szablę u boku.
Zawiesić torbę, strzelbę przez plecy, przez ramię.
◊ książk. Zawiesić głos «zrobić pauzę w mówieniu»◊ pot. Zawiesić coś na kołku «przestać się czymś zajmować, interesować, odłożyć (jakąś pracę) na później»2. «zakryć, zasłonić coś powiesiwszy jakiś przedmiot; wieszając coś zapełnić jakąś powierzchnię»Zawiesić ściany kobiercami, obrazami, portretami.
Drzwi zawieszone portierą.
3. «wstrzymać na pewien czas, odłożyć na później (dziś tylko w odniesieniu do czynności urzędowych)»Zawiesić przedstawienie.
Zawiesić śledztwo w jakiejś sprawie.
Zawiesić obrady.
∆ praw. Zawiesić karę «o sądzie: orzec karę z zaniechaniem jej wykonania, pod warunkiem, że skazany przez oznaczony czas nie popełni nowego przestępstwa»◊ Zawiesić kogoś (w czynnościach) «pozbawić kogoś na pewien czas prawa wykonywania czynności urzędowych, pracy; uczęszczania do szkoły itp.»
Słownik języka polskiego . 2013.