- zawieść
- dk XI, \zawieśćwiodę, \zawieśćwiedziesz, \zawieśćwiedź, \zawieśćwiódł, \zawieśćwiodła, \zawieśćwiedli, \zawieśćwiedziony, \zawieśćwiedzeni, \zawieśćwiódłszy - zawodzić ndk VIa, \zawieśćdzę, \zawieśćdzisz, \zawieśćwódź, \zawieśćdził, \zawieśćdzony1. «nie zrobić tego, na co ktoś liczy, czego się ktoś spodziewa; sprawić zawód»
Zawieść czyjeś nadzieje, oczekiwania, zaufanie.
On nigdy nie zawiedzie.
Wierzyli mu, a on ich zawiódł.
◊ Nadzieje, przeczucia, marzenia zawiodły «nadzieje, przeczucia, marzenia nie spełniły się»◊ Zawodzi kogoś głos, pamięć, ręka itp. «ktoś mimo usiłowań nie potrafi wydobyć głosu, powiedzieć czegoś, zapamiętać, zrobić»◊ Zawiodły kogoś siły a) «ktoś osłabł, opuściły go siły» b) «ktoś przeliczył się z siłami»2. książk. «wiodąc (prowadząc) kogoś zajść z nim dokądś; zaprowadzić»Zawieść kogoś do ogrodu, do parku.
◊ Droga, ścieżka zawiodła kogoś dokądś «ktoś doszedł gdzieś drogą, ścieżką»3. → zawodzićzawieść się - zawodzić się «doznać zawodu»Zawieść się na czyichś obietnicach.
Zawieść się w swoich rachunkach, w miłości.
Zawiódł się na kolegach.
Słownik języka polskiego . 2013.