Objąć, mieć zwierzchnictwo nad kimś.
Być, znajdować się pod czyimś zwierzchnictwem.
Słownik języka polskiego . 2013.
zwierzchnictwo — {{/stl 13}}{{stl 8}}rz. n I, Mc. zwierzchnictwowie, blm {{/stl 8}}{{stl 7}} sprawowanie władzy zwierzchniej, kierownictwo, zwierzchność : {{/stl 7}}{{stl 10}}Spór o zwierzchnictwo nad armią. Objąć, mieć zwierzchnictwo nad czymś. {{/stl 10}} … Langenscheidt Polski wyjaśnień
Руденко, Виктор Николаевич — В Википедии есть статьи о других людях с такой фамилией, см. Руденко. Руденко, Виктор Николаевич … Википедия
arcy- — «pierwszy człon wyrazów złożonych» a) «wskazujący na pierwszeństwo, zwierzchnictwo tego, co nazywa drugi człon złożenia, np. arcybiskup, arcykapłan, arcyksiążę» b) «podkreślający, wzmacniający znaczenie tego, co nazywa drugi człon złożenia,… … Słownik języka polskiego
czoło — n III, Ms. czole; lm D. czół 1. «górna część twarzy powyżej oczu; u zwierząt: część głowy pomiędzy skrońmi» Czoło białe, gładkie. Czoło niskie, wyniosłe, wysokie. Czoło sklepione, szerokie, wąskie, wypukłe. Myślące czoło. ◊ Miedziane, wytarte… … Słownik języka polskiego
komisarycznie — przysłów. od komisaryczny Ustanowić zwierzchnictwo komisarycznie. Mianować kogoś komisarycznie … Słownik języka polskiego
koniuszy — m odm. jak przym.; lm M. koniuszyszowie, DB. koniuszyszych «w dawnej Polsce: początkowo zarządca stadnin książęcych lub królewskich, w czasach późniejszych dworski tytuł honorowy; obecnie w zarodowej hodowli koni pracownik sprawujący… … Słownik języka polskiego
panowanie — n I 1. rzecz. od panować. 2. «najwyższa władza, zwłaszcza w państwie o ustroju monarchicznym, zwierzchnictwo, rządy; sprawowanie rządów w kraju; okres sprawowania rządów przez panującego» Samowładne, okrutne panowanie. Zdobyć, objąć panowanie.… … Słownik języka polskiego
polski — polskiscy «właściwy Polsce i Polakom; narodowy dla Polaków» Państwo polskie. Orzeł, sztandar polski. Literatura, mowa polska. ∆ hist. Złoty polski «polska jednostka pieniężna w wiekach XV XIX równa 30 groszom» ∆ rel. Bracia polscy «grupa… … Słownik języka polskiego
rząd — I m IV, D. rzędu, Ms. rzędzie; lm M. rzędy 1. «pewna liczba ludzi, przedmiotów itp. stojących, umieszczonych jeden za drugim lub jeden obok drugiego; szereg» Długi, równy rząd czegoś. Pierwszy, środkowy, ostatni rząd krzeseł. Rzędy porzeczek,… … Słownik języka polskiego
supremacja — ż I, DCMs. supremacjacji; lm D. supremacjacji (supremacjacyj) «zwierzchnictwo, panowanie; wyższość, przewaga, dominowanie nad kimś, nad czymś» Supremacja ekonomiczna, polityczna. ‹z łac.› … Słownik języka polskiego
