- nabić
- dk Xa, \nabićbiję, \nabićbijesz, \nabićbij, \nabićbił, \nabićbity - nabijać ndk I, \nabićam, \nabićasz, \nabićają, \nabićaj, \nabićał, \nabićany1. «zadać komu wiele razów, uderzyć kogo wiele razy; stłuc, zbić»
Tak cię nabiję, że popamiętasz.
Nabili go tak, że nie mógł się podnieść.
◊ Nabić (sobie a. komuś) guza «uderzyć (się a. kogoś) tak, że w miejscu uderzenia pojawia się guz»2. «zabić dużo zwierząt, ludzi; nazabijać»Myśliwi nabili masę kuropatw, zajęcy.
3. «wepchnąć, wtłoczyć, wcisnąć coś do czegoś, wypełnić coś czymś; naładować»Nabić siennik słomą.
Nabić butlę gazem.
Nabijać fajkę tytoniem.
Sala nabita publicznością.
Nabić broń.
◊ pot. Nabić kabzę, kieszeń «zdobyć majątek; wzbogacić się»◊ Nabić komuś (sobie) czym głowę «zająć czymś czyje (swoje) myśli, spowodować intensywne myślenie o czymś»◊ Nabić komuś rozumu «przez bicie nauczyć kogoś rozsądku»◊ Nabić kogoś w butelkę «oszukać, okpić kogoś»◊ żart. Nabić (kogoś) w armatę i wystrzelić «o kimś nieprzydatnym do niczego»4. «wbić coś, osadzić coś tak, aby część wystawała na zewnątrz; poprzybijać coś na czymś»Nabić pas, uprząż gwoździami (kolcami).
Podeszwy nabijane gwoździami.
Nabić obcasy.
5. «nadziać, nasadzić na coś przez pobijanie»Nabić obręcze na beczkę, na koła.
nabić się - nabijać się1. «wbić się, wtłoczyć się (w dużej ilości)»W dywan nabił się kurz.
2. → nabijać się
Słownik języka polskiego . 2013.