dowalić

dk VIa, \dowalićlę, \dowalićlisz, \dowalićwal, \dowalićlił, \dowalićlony - dowalać ndk I, \dowalićam, \dowalićasz, \dowalićają, \dowalićaj, \dowalićał, \dowalićany

1. pot. «waląc dorzucić, dodać co, dołożyć czegoś, zwykle z siłą, w dużej ilości»

Dowalił węgla do pieca.

2. pot. «powiedzieć coś bardzo śmiało, bezceremonialnie, bez ogródek»

Dowaliła mu, aż się zaczerwienił.

3. posp. «uderzyć kogoś, mocno kogoś pobić; przylać komuś»

Dowalił mu kamieniem.

dowalić się - dowalać się zwykle ndk, posp. «w natrętny sposób okazywać komuś zainteresowanie seksualne; przystawiać się»

Przestań się już do niej dowalać.