- dysponent
- m IV, DB. -a, Ms. \dysponentncie; lm M. \dysponentnci, DB. -ów«jednostka prawna zarządzająca, dysponująca czym (np. majątkiem, funduszami)»‹z łac.›
Słownik języka polskiego . 2013.
dysponent
Look at other dictionaries:
dysponent — {{/stl 13}}{{stl 8}}rz. mos I, Mc. dysponentncie; lm M. dysponentnci {{/stl 8}}{{stl 7}} jednostka prawna dysponująca, zarządzająca czymś, np. majątkiem, funduszami, także osoba, która ma coś do dyspozycji <łac.> {{/stl 7}} … Langenscheidt Polski wyjaśnień
bajer — 1. pot. Brać, wziąć kogoś na bajer, pod bajer «przekonywać, przekonać kogoś o czymś, namawiać, namówić do czegoś prawiąc mu komplementy, obiecując coś; zwodzić, zwieść, bajerować, zbajerować»: – Skąd pan jesteś? – Zza Buga. – Całe szczęście! –… … Słownik frazeologiczny
dysponentka — ż III, CMs. dysponentkatce; lm D. dysponentkatek forma ż. od dysponent … Słownik języka polskiego
gestor — m IV, DB. a, Ms. gestororze; lm M. gestororzy, DB. ów «zarządca, dysponent» ‹łac.› … Słownik języka polskiego
