echo

n II; lm D. ech

«powtórzenie dźwięku spowodowane odbiciem fali dźwiękowej; odgłos»

Dalekie, przeciągłe, wielokrotne echo.

Echo wybuchów.

Przebrzmiały echa bitwy.

Imię wracało echem.

Echo odpowiada, zamiera, ginie, odbija się o góry, rozchodzi, rozlega się po okolicy.

∆ Echo radarowe «fala elektromagnetyczna wysłana przez radar i odbita od obiektu»

∆ Echo radiowe «zjawisko powtarzania się sygnału w odbiorniku na skutek przechodzenia fal radiowych z punktu nadawczego do punktu odbiorczego różnymi drogami»

◊ Budzić echo «wywoływać odgłos, powodować echo»

◊ Być czyimś echem «naśladować kogoś niewolniczo»

◊ Powtarzać, wtórować jak echo «powtarzać coś dosłownie, wiernie»

◊ Coś przebrzmiało, pozostało bez echa «coś nie wywarło wrażenia, nie osiągnęło celu, minęło bez śladu»

◊ Coś rozchodzi się, odbija się (głośnym, szerokim) echem «coś wywiera wielkie wrażenie, wywołuje żywą reakcję»

przen.

a) «wspomnienie rzeczy dawnych»

Echo dawnego cierpienia, dni minionych.

b) «oddźwięk, reakcja na coś»

Jego słowa znalazły echo wśród młodzieży.

Książka miała przychylne echa w prasie.

c) zwykle w lm «wieść, pogłoska»

Echa ostatnich wydarzeń.

Doszły do niej echa balu.

‹gr.›