front

m IV, D. -u, Ms. \frontncie; lm M. -y

1. «przednia strona, przód czegoś; pierwsza linia, czoło oddziału, kolumny»

Front kolumny, pochodu.

Stanąć przed frontem kompanii.

Atakować nieprzyjaciela z frontu.

∆ meteor. Front atmosferyczny (np. front chłodny, ciepły) «warstwa w atmosferze ziemskiej o grubości kilkuset metrów, rozdzielająca dwie masy powietrza różniące się właściwościami fizycznymi, głównie temperaturą; również strefa obejmująca obszar przecięcia się tej warstwy z powierzchnią Ziemi»

◊ Stanąć frontem do kogoś a. do czegoś «zwrócić się twarzą w kierunku kogoś lub czegoś»

2. «ściana budynku prostopadła do ścian szczytowych (bocznych), zwykle reprezentacyjna, skierowana w kierunku ulicy»

Front domu.

Dom zwrócony frontem do ogrodu.

Mieszkać od frontu.

3. wojsk. «miejsce zetknięcia się walczących ze sobą wojsk, linia kontaktu ogniowego z nieprzyjacielem»

Linia frontu.

Przerwać front.

Front przesuwa się, przybliża się.

◊ Walczyć, działać na dwa fronty, na kilka frontów «działać w dwóch, w wielu dziedzinach jednocześnie»

◊ Zwyciężać na wszystkich frontach «odnosić sukcesy w wielu dziedzinach w jakiejś działalności»

◊ Zmienić front «zmienić zdanie, linię postępowania»

4. wojsk. «kilka armii objętych w czasie działań wojennych jednym dowództwem w celu dokonywania większych operacji strategicznych; teren działania tych armii»

Front wschodni.

Front afrykański.

Front białoruski.

przen. (do zn. 2, 3)

a) «zjednoczenie się ludzi w celu osiągnięcia jakiegoś wspólnego celu»

Front narodowy.

Front obrońców pokoju.

b) «określona dziedzina działalności państwowej lub społecznej; zakres czyjejś wspólnej działalności»

Pracownicy frontu kulturalnego.

Front robót.

5. wojsk. lotn. «szyk samolotów podczas lotu grupowego; samoloty w szeregu, jeden obok drugiego»

‹z łac.›