- glin
- m IV, D. -u, Ms. \glinnie, blmchem. «(Al) pierwiastek chemiczny z grupy glinowców, liczba atomowa 13, srebrzystobiały metal, lekki, kowalny, ciągliwy, dobry przewodnik ciepła i elektryczności, odporny na działanie czynników atmosferycznych, rozpowszechniony w przyrodzie; stosowany między innymi jako składnik lekkich stopów, do wyrobu aparatury chemicznej, przewodów elektrycznych, naczyń, folii; aluminium»∆ Tlenek glinu «związek glinu z tlenem, bezbarwne kryształy o dużej twardości i wysokiej temperaturze topnienia; w przyrodzie występuje jako minerał korund (jego zabarwionymi odmianami są między innymi szafir i rubin); otrzymywany na skalę przemysłową z boksytu, kaolinu lub z gliny, używany do produkcji metalicznego glinu (aluminium); tlenek glinowy»
Słownik języka polskiego . 2013.