- harcownik
- m III, DB. -a, N. \harcownikkiem; lm M. \harcownikicy, DB. -ówhist. «żołnierz biorący udział w harcach, staczający przed bitwą pojedynczą walkę z przeciwnikiem»
Utarczki, walki, popisy harcowników.
Słownik języka polskiego . 2013.
harcownik
Look at other dictionaries:
elear — m IV, DB. a, Ms. eleararze; lm M. eleararzy a. owie, DB. ów hist. «w. XVI i XVII w.: ochotnik, harcownik wyzywający przeciwników do walki w pojedynkę przed rozpoczęciem bitwy; w Polsce w XVII w. także żołnierz nieregularnej lekkiej jazdy» ‹węg.› … Słownik języka polskiego
harcerz — m II, DB. a; lm M. e, DB. y 1. «członek Związku Harcerstwa Polskiego» Mundur harcerza. Grupa harcerzy. Obozowe zajęcia harcerzy. 2. daw. → harcownik … Słownik języka polskiego
harcovninkas — ×harcovninkas ( nykas MP89)(l. harcownik) sm. jojikas … Dictionary of the Lithuanian Language
