izokefalizm

m IV, D. -u, Ms. \izokefalizmzmie; blm

szt. «zasada kompozycyjna w malarstwie i rzeźbie stosowana w sztuce starożytnej, starochrześcijańskiej, bizantyjskiej i romańskiej, polegająca na umieszczaniu wszystkich głów przedstawionych postaci na jednym poziomie bez względu na ich pozycję i ruch; izokefalia»

‹z gr.›