kołatka

ż III, CMs. \kołatkatce; lm D. \kołatkatek

1. «to, czym się kołacze; zwłaszcza przedmiot (zwykle metalowy) złożony z dwóch elementów, umocowany w dawnych domach przy drzwiach wejściowych, bramie itp., służący do stukania (aby oznajmić czyjeś przybycie)»

Stukot kołatki u furty.

2. «drewniany przedmiot wydający głuchy odgłos, zawieszany bydłu u szyi»

Krowy klekotały kołatkami.

3. «ludowy prymitywny instrument muzyczny, składający się z deseczki osadzonej na rączce i z ruchomego młotka, który przy potrząsaniu uderza w deseczkę, wydając dźwięk; używany m.in. w kościele w Wielkim Tygodniu zamiast dzwonków»