komedia

ż I, DCMs. \komediadii; lm D. \komediadii (\komediadyj)

«gatunek dramatu, będący przeciwieństwem tragedii, wprowadzający elementy komizmu, charakteryzujący się żywą akcją i pomyślnym zakończeniem; utwór mający taki charakter»

Dowcipna, zabawna komedia.

Komedia jednoaktowa.

Komedia w jednym akcie, w trzech aktach.

Grać, wystawić komedię.

∆ Komedia rybałtowska «gatunek dramatyczny należący do literatury sowizdrzalskiej, obejmujący anonimowe utwory, głównie o charakterze satyrycznym, posługujące się środkami jarmarcznej farsy, pisane rubasznym, dosadnym językiem»

∆ Komedia satyryczna «komedia ośmieszająca różne środowiska społeczne, obejmująca komedię obyczajową i polityczną»

∆ Komedia społeczna «odmiana komedii przedstawiająca satyryczny obraz stosunków społecznych»

∆ Komedia charakterów «komedia, w której środki komicznego wyjaskrawienia służą budowaniu wyrazistych, moralno-psychologicznych sylwetek bohaterów»

∆ Komedia sytuacji «odmiana komedii o dynamicznej akcji obfitującej w perypetie»

∆ Komedia dell'arte «typ improwizowanego widowiska teatralnego operujący stałymi postaciami i sytuacjami dramatycznymi, powstały we Włoszech w połowie XVI w.»

przen.

a) «udawanie, zmyślanie, obłuda»

Po co ta komedia (te komedie)?

◊ Grać komedię (przed kimś) «udawać, zmyślać coś»

b) «o sytuacji, zdarzeniach ocenianych przez kogoś jako śmieszne, niepoważne; heca, szopa; wykrzyknik wyrażający dezaprobatę czyjegoś postępowania, jakiejś sytuacji»

Istna komedia!

Ale komedia!

Wyprawiać komedie (z kimś, z czymś).

‹gr.›