konfiguracjonizm

m IV, D. -u, Ms. \konfiguracjonizmzmie, blm

«kierunek psychologiczny XX w., według którego życie psychiczne nie jest kompleksem elementów psychicznych, lecz składa się z pewnych całości (postaci) mających swoistą formę, o cechach, których nie można sprowadzić do cech ich części składowych; psychologia postaci»

‹z łac.›