- konik
- m III, DB. -a, N. \konikkiem; lm M. -i1. «pieszczotliwie o koniu; także: mały koń»
Siwy, kary konik.
Wio koniku!
∆ Konik polny «owad z podrzędu szarańczaków, skaczący; wydaje charakterystyczne dźwięki przez pocieranie tylnych nóg o pokrywy»∆ zool. Konik morski «ryba morska z rodziny igliczniokształtnych, niewielka, o głowie przypominającej kształtem głowę konia szachowego; żyje w morzach tropikalnych i umiarkowanych; pławikonik»2. «zabawka dziecięca»Konik gumowy, pluszowy.
∆ Konik zwierzyniecki a) «tradycyjna doroczna uroczystość ludowa odbywająca się w Krakowie w oktawę Bożego Ciała na pamiątkę jakoby zwycięskiego odparcia najazdu Tatarów; lajkonik» b) «główny uczestnik tej uroczystości występujący w stroju wschodnim, jadący na drewnianym koniu na czele orszaku przebranego za Tatarów»3. «jedna z figur szachowych»4. «czyjeś ulubione zajęcie, ulubiony temat rozmów, hobby»◊ Dosiadać konika «zaczynać mówić na swój ulubiony temat»5. pot. «haczyk druciany stanowiący część zapinki (haftki)»6. pot. «pokątny sprzedawca biletów na różne imprezy»7. techn. «zespół obrabiarki (zwykle tokarki lub szlifierki) służący do podpierania obrabianych przedmiotów w postaci wałków zamocowanych jednym końcem we wrzecionie»
Słownik języka polskiego . 2013.