korzeń

m I, D. \korzeńenia; lm M. \korzeńenie, D. \korzeńni

1. «bezlistny organ roślin naczyniowych, rosnący zwykle pod powierzchnią ziemi; służy roślinie do pobierania wody i soli mineralnych oraz umocowuje ją w glebie»

Korzeń główny.

Korzenie boczne, czepne.

Roślina zapuszcza korzenie.

∆ Korzeń przybyszowy «korzeń wyrastający z pędu lub innych nadziemnych części rośliny»

∆ Korzeń fiołkowy «kłącze kosaćca dawane niemowlętom do gryzienia w okresie ząbkowania»

∆ bot. Czarny korzeń «Scorzonera hispanica, roślina z rodziny złożonych o liściach podłużnych lub równowąskich, kwiatach żółtych, w koszyczkach, pachnących wanilią; w Polsce rzadko spotykana; uprawiana głównie w Europie Południowej; korzenie jadalne; używane także do wyrobu surogatu kawy i w lecznictwie; wężymord czarny korzeń»

◊ Puścić, zapuścić korzenie «ugruntować się, umocnić, wrosnąć, zadomowić się»

◊ Wyrwać coś z korzeniami «usunąć co, zniszczyć całkowicie, zupełnie, doszczętnie»

przen. «podstawa, grunt, początek, źródło czegoś; siła wiążąca, połączenie»

Korzenie tej sprawy sięgały bardzo głęboko.

2. zwykle w lm «rośliny lub ich części zawierające substancje aromatyczne, używane jako przyprawy do potraw oraz do produkcji leków i olejków eterycznych, przeważnie sprowadzane z krajów południowych»

3. «dolna część jakiegoś organu, jakiejś części ciała, znajdująca się wewnątrz ciała; nasada, podstawa»

Korzenie włosów.

Korzeń zęba.