atrybucja

ż I, DCMs. \atrybucjacji; lm D. \atrybucjacji (\atrybucjacyj)

1. jęz. «połączenie rzeczownika z przymiotnikiem charakteryzujące się tym, że przymiotnik pełni funkcję przydawki (atrybutu), np. czarny koń»

2. szt. «przypisanie dzieła sztuki o nieznanym autorstwie konkretnemu artyście czy szkole na podstawie sygnatur, monogramów, wiadomości źródłowych i archiwalnych, analizy konserwatorskiej i porównawczej i in.»

‹z łac.›