laur

m IV, D. -u, Ms. laurze; lm M. -y

1. «liście, gałązki drzewa laurowego; wieniec z liści tego drzewa będący u starożytnych Greków i Rzymian symbolem zwycięstwa i nagrodą; wawrzyn»

Laur olimpijski.

Dzieckiem w kolebce kto łeb urwał Hydrze, ten młody zdusi Centaury, piekłu ofiarę wydrze, do nieba pójdzie po laury. (Mickiewicz)

◊ Sięgać po laury «ubiegać się o nagrodę, starać się o uzyskanie sukcesu»

◊ Spocząć, usiąść na laurach «zaprzestać jakiejś działalności zadowoliwszy się pierwszymi osiągnięciami»

◊ Zbierać, zdobywać laury «cieszyć się uznaniem, odnosić sukcesy»

2. bot. «Laurus nobilis, drzewko z rodziny wawrzynowatych o wiecznie zielonych, lancetowatych, aromatycznych liściach; pochodzi z Azji Mniejszej, rośnie dziko w strefie śródziemnomorskiej; liście służą jako przyprawa kuchenna i do wyrobu olejków eterycznych; drzewo laurowe, wawrzyn»