- baran
- m IV, DB. -a, Ms. \barannie; lm M. -y1. «samiec owcy domowej i owiec dzikich»
Baran prowadzący stado owiec.
Trzebienie baranów.
∆ zootechn. Baran angielski «królik o bardzo długich, zwisających uszach, hodowany ze względu na mięso; w lm: rasa tych królików»∆ Baran francuski «królik z rasy obejmującej kilka gatunków, hodowany głównie ze względu na mięso; w lm: rasa tych królików»◊ Iść, dać się prowadzić itp. jak stado baranów «iść bez oporu, zachowując się biernie»◊ Wziąć, nosić dziecko na barana «nosić dziecko umieszczone na plecach, podtrzymując jego nogi rękami»przen. «pogardliwie, obelżywie o człowieku nieinteligentnym, ograniczonym, zwłaszcza niesamodzielnym; bałwan, głupiec, dureń»2. zwykle w lm, pot. «wyprawiona skóra barana; futro z tych skór, kożuch»Nosić barany.
Podszyć palto baranami.
Słownik języka polskiego . 2013.