- niepoważny
- \niepoważnyni«nie mający, nie zachowujący powagi; taki, którego nie można traktować poważnie, na serio»
Niepoważny człowiek.
Niepoważna zabawa.
Niepoważne podejście do jakiejś sprawy.
Słownik języka polskiego . 2013.
niepoważny
Look at other dictionaries:
niepoważny — {{/stl 13}}{{stl 8}}przym. Ia, niepoważnyni {{/stl 8}}{{stl 7}} niedający się traktować poważnie, niewyglądający, niezachowujący się dostatecznie poważnie, niepodchodzący do czegoś z należytą powagą; nieodpowiedzialny, lekkomyślny : {{/stl… … Langenscheidt Polski wyjaśnień
Joanna Olech — (* 1955) ist eine polnische Autorin von Kinder und Jugendbüchern und Zeichnerin. Sie ist Verfasserin von Artikeln zur Kinder und Jugendliteratur in den Zeitungen Tygodnik Powszechny, Rzeczpospolita und Gazeta Wyborcza. Werke 1995/96: Dynastia… … Deutsch Wikipedia
brukowy — 1. przym. od bruk (zwykle w zn. 1) Nawierzchnia brukowa. Kamień brukowy. 2. «wzięty z ulicy; uliczny, pospolity, wulgarny; niepoważny, niewiele wart, niewybredny» Brukowe plotki, wiadomości. Brukowe wyrazy, wyzwiska. Brukowa literatura. ∆ Brukowe … Słownik języka polskiego
bubek — m III, DB. bubekbka, N. bubekbkiem; lm M. bubekbki, DB. bubekbków pot. lekcew. «ktoś niepoważny, mało wart, lecz zwykle mający wygórowane mniemanie o sobie; laluś» Nadęty, pyszałkowaty, zarozumiały bubek. ‹niem.› … Słownik języka polskiego
bubkowaty — bubkowatyaci «mający cechy bubka; niepoważny, lalusiowaty» … Słownik języka polskiego
chłystek — m III, DB. chłystektka, N. chłystektkiem; lm M. chłystektki, DB. chłystektków pogard. «młody, niepoważny człowiek; młokos, smarkacz; fircyk» Zarozumiały chłystek. Nie imponowały jej te chłystki. ‹z ukr.› … Słownik języka polskiego
draczny — dracznyczni pot. «wywołujący śmiech, ośmieszający kogoś; śmieszny, dziwaczny, niepoważny» Draczny wierszyk, widok. Draczna mina … Słownik języka polskiego
dziecinny — dziecinnynni 1. «dotyczący dzieci albo dziecka, właściwy dziecku, należący do dziecka, przeznaczony dla niego, taki jak u dziecka» Dziecinny wiek, dziecinne lata. Dziecinny głosik, śmiech. Wózek dziecinny, pokój dziecinny. Obuwie dziecinne. ◊… … Słownik języka polskiego
fircyk — m III, DB. a, N. fircykkiem; lm M. i, DB. ów «człowiek niepoważny, lekkomyślny, trzpiot, lekkoduch; modniś, strojniś» Zachowywać się jak fircyk. ‹?› … Słownik języka polskiego
fircykowaty — fircykowatyaci «charakterystyczny dla fircyka; trzpiotowaty, niepoważny» Fircykowata postać. Fircykowate zachowanie … Słownik języka polskiego
