- nominatiwus
- m IV, D. \nominatiwuswu, Ms. \nominatiwuswie; lm M. \nominatiwuswyjęz. «mianownik»‹łac.›
Słownik języka polskiego . 2013.
nominatiwus
Look at other dictionaries:
mianownik — m III, D. a, N. mianownikkiem; lm M. i 1. «pierwszy przypadek w deklinacji, występujący w zdaniu w funkcji podmiotu lub orzecznika (odpowiadający na pytanie: kto? co?); forma wyrazowa tego przypadka; nominatiwus» Rzeczownik użyty w mianowniku. 2 … Słownik języka polskiego
