- oberwać
- dk IX, \oberwaćrwę, \oberwaćrwiesz, \oberwaćrwij, \oberwaćrwał, \oberwaćrwany - obrywać ndk I, \oberwaćam, \oberwaćasz, \oberwaćają, \oberwaćaj, \oberwaćał, \oberwaćany1. «szarpiąc obedrzeć, urwać coś, odłączyć coś od czegoś»
Oberwać falbankę od sukienki, guzik od płaszcza.
Oberwać owoce z drzewa.
Oberwać liście z gałązki.
2. «spowodować odpadnięcie, osunięcie się czegoś»Oberwać tynk ze ściany.
Rzeka oberwała brzeg.
◊ pot. Oberwać komuś zarobki, premię itp. «uszczuplić, zmniejszyć, okroić komuś zarobki, premię itp.»3. pot. «dostać, otrzymać coś (najczęściej niekorzystnego dla siebie»Oberwać dwóję.
Oberwać rok więzienia.
Oberwać nauczkę.
4. pot. «być zbitym, dostać lanie»Oberwać po grzbiecie, po głowie.
Oberwać klapsa, cięgi, plagi.
◊ Oberwać guza «dostać lanie, zostać poturbowanym; narazić się na coś złego ponieść jakąś szkodę»oberwać się - obrywać się1. «zostać oberwanym; urwać się»W tłoku obrywały się guziki.
Oberwał się wieszak od płaszcza.
2. «zostać nagle odłączonym od czegoś; osunąć się, zerwać się, odpaść»Chmura się oberwała.
Obrywające się nawisy skalne.
Słownik języka polskiego . 2013.