- oblubieniec
- m II, DB. \oblubienieceńca, W. \oblubienieceńcze (\oblubienieceńcu); lm M. \oblubienieceńcy, DB. \oblubienieceńców1. podn. «narzeczony, pan młody»2. tylko w lm, podn. «para narzeczeńska, państwo młodzi»
Słownik języka polskiego . 2013.
oblubieniec
Look at other dictionaries:
oblubieniec — {{/stl 13}}{{stl 8}}rz. mos IIb, W. oblubienieceńcze || oblubienieceńcu; lm M. oblubienieceńcy {{/stl 8}}{{stl 7}} podniośle o mężczyźnie, który ma wziąć ślub; pan młody {{/stl 7}} … Langenscheidt Polski wyjaśnień
