- odludek
- m III, DB. \odludekdka, N. \odludekdkiem; lm M. \odludekdki, DB. \odludekdków«człowiek stroniący od ludzi, unikający towarzystwa, lubiący samotność»
Być odludkiem.
Uchodzić za odludka.
Słownik języka polskiego . 2013.
odludek
Look at other dictionaries:
odludek — {{/stl 13}}{{stl 8}}rz. mos IIIb, D. odludekdka {{/stl 8}}{{stl 7}} człowiek unikający towarzystwa, stroniący od ludzi : {{/stl 7}}{{stl 10}}Uważali go za odludka, a on po prostu lubił samotność. {{/stl 10}} … Langenscheidt Polski wyjaśnień
dostać się — 1. Coś dostało się w czyjeś ręce, do czyichś rąk «coś znalazło się niespodziewanie w czyimś posiadaniu»: Jeśli program ten dostałby się do rąk piratów komputerowych, mogliby oni skutecznie zaatakować jakikolwiek na świecie bank i jego klientów.… … Słownik frazeologiczny
dostawać się — 1. Coś dostało się w czyjeś ręce, do czyichś rąk «coś znalazło się niespodziewanie w czyimś posiadaniu»: Jeśli program ten dostałby się do rąk piratów komputerowych, mogliby oni skutecznie zaatakować jakikolwiek na świecie bank i jego klientów.… … Słownik frazeologiczny
dzik — m III, DB. a, N. dzikkiem; lm M. i, D. ów 1. «Sus scrofa, zwierzę z rodziny świń, o wydłużonej głowie zakończonej ryjem uzbrojonym w kły, o sierści szczeciniastej, brunatnoszarej; żyje w stadach, w Polsce pospolity, ceniony w łowiectwie ze… … Słownik języka polskiego
mizantrop — m IV, DB. a, Ms. mizantroppie; lm M. i, DB. ów «człowiek stroniący od ludzi, unikający ludzi; samotnik, odludek» Stać się mizantropem. ‹gr.› … Słownik języka polskiego
od- — 1. «przedrostek tworzący od czasowników czasowniki pochodne (a także inne wyrazy z nimi związane), uzupełniający znaczenie czasownika podstawowego» a) «oznaczający przeciwieństwo tego, co oznacza czasownik podstawowy lub pochodny poprzedzony… … Słownik języka polskiego
pustelnik — m III, DB. a 1. lm M. pustelnikicy, DB. ów «człowiek żyjący w odosobnieniu i oddający się modlitwie, pokucie, kontemplacji» Żyć jak pustelnik. przen. «człowiek stroniący od ludzi, lubiący samotność; samotnik, odludek» Uważać kogoś za pustelnika.… … Słownik języka polskiego
samotnik — m III, DB. a, N. samotnikkiem; lm M. samotnikicy, DB. ów 1. «człowiek stroniący od ludzi, żyjący w samotności, w odosobnieniu; odludek» Być z natury samotnikiem. Mieć charakter samotnika. Stał się samotnikiem. 2. «żeglarz pływający samotnie»… … Słownik języka polskiego
anachoreta — {{/stl 13}}{{stl 8}}mos VIa, CMc. anachoretaecie; lm M. anachoretaeci {{/stl 8}}{{stl 20}} {{/stl 20}}{{stl 12}}1. {{/stl 12}}{{stl 7}} osoba pędząca w odludnym miejscu samotnicze życie, wypełnione modlitwą, rozmyślaniem i ascezą; pustelnik;… … Langenscheidt Polski wyjaśnień
dzik — I {{/stl 13}}{{stl 8}}rz. mż IIa {{/stl 8}}{{stl 7}} ssak należący do rodziny świń, pokryty brunatnoszarą szczeciną; jego głowa zakończona jest ryjem (u samca z wystającymi dużymi kłami); wszystkożerny, żyje stadnie w lasach Eurazji i płn.… … Langenscheidt Polski wyjaśnień
