oświnić

dk VIa, \oświnićnię, \oświnićnisz, oświń, \oświnićnił, \oświnićniony

1. pot. «postąpić z kimś po świńsku; oszkalować, oczernić kogoś»

W rozmowie z kolegami mocno mnie oświnił i ośmieszył.

2. rzad. «ubrudzić coś; zapaskudzić»

Oświnić otoczenie zabytku.

oświnić się pot. «ubrudzić się, upaprać się»

Oświnić się błotem.