ów

+ owa, owo

1. «zaimek wskazujący towarzyszący rzeczownikowi, dziś najczęściej o zabarwieniu książk. i podn.»

a) «wyróżniający kogoś lub coś spośród innych istot, przedmiotów podobnych; ten, ten właśnie»

Oto ów znajomy.

Tak się skończył ów sławny spór.

Milczał, a owo milczenie było wymowne.

b) «będący określeniem tego, o czym była mowa, występujący najczęściej z wyrazami oznaczającymi czas, zwłaszcza odległy»

Dużo jak na owe czasy podróżował.

Działo się to w owych latach, kiedy to był małym dzieckiem.

c) «występujący w zdaniu nadrzędnym, z którym się wiąże zdanie określające; taki, ten»

Od łąk wionął ów zapach, jaki wydziela skoszona trawa.

2. «zaimek występujący w połączeniu z innymi zaimkami (często z zaimkiem ten) stawiany zwykle na drugim miejscu; inny, tamten»

Ten czytał, ów oglądał telewizję.

3. pot. «zaimek oznaczający osobę lub rzecz bliżej nieokreśloną; ten lub inny, niektóry, niejeden»

Ten i ów coś powiedział.

Wybiorą tego albo owego.

Wyszło z tego ni to, ni owo.

Zabrał głos to ten, to ów.

∆ Ni z tego, ni z owego «bez widocznej przyczyny; niespodziewanie»

4. przestarz. «zaimek odpowiadający zaimkowi on»

Spojrzał z uznaniem na syna, a ów radośnie się uśmiechnął.