- park
- m III, D. -u, N. \parkkiem; lm M. -i1. «duży ogród powiązany przestrzennie i kompozycyjnie z warunkami naturalnymi i otaczającym krajobrazem, z alejkami i ścieżkami spacerowymi»
Park dworski, pałacowy, miejski, podmiejski, zdrojowy.
∆ Park angielski a. krajobrazowy «park o swobodnej kompozycji założenia, naśladujący naturalny krajobraz; powstał w Anglii w XVIII w. i rozpowszechnił się w XIX w. w całej Europie»∆ Park francuski, włoski «park o geometrycznej kompozycji i strzyżonej zieleni»∆ Park kultury i wypoczynku «park służący wypoczynkowi, dydaktyce i rozrywce o charakterze masowym; obejmuje duże tereny parkowe bogato wyposażone w urządzenia kulturalno-oświatowe (czytelnie, wystawy), rozrywkowe (kręgi taneczne, wesołe miasteczko, amfiteatr), sportowe (boiska, kąpieliska) i gastronomiczne»∆ Park narodowy «duży obszar (w Polsce od 500 ha) wyróżniający się szczególnymi walorami przyrodniczymi i krajobrazowymi o charakterze naturalnym, podlegający ochronie przyrody ze względu na wartości naukowe, historyczno-kulturalne, estetyczne i inne»2. «zespół sprzętu transportowego, produkcyjnego itp. przedsiębiorstwa, instytucji; także teren, na którym zgromadzony jest taki sprzęt»Park maszynowy, samochodowy.
Park autobusowy, tramwajowy aglomeracji miejskiej.
Park komputerowy przedsiębiorstwa.
Park oświetleniowy teatru.
3. wojsk. «stały lub ruchomy tabor wojskowo-techniczny, zwłaszcza artyleryjski, do którego należą także warsztaty remontowe»‹śrdwłc.›
Słownik języka polskiego . 2013.