- placek
- m III, D. \placekcka, N. \placekckiem; lm M. \placekcki1. «uformowane ciasto, zwykle dość płaskie, słodkie, pieczone z różnymi dodatkami smakowymi»
Słodki placek.
Placek śliwkowy.
Placek drożdżowy, kruchy.
Placki wielkanocne.
Placek z serem, z jabłkami, z powidłami, z rodzynkami.
Wyrabiać, piec, kroić placek.
◊ pot. Masz babo placek! «wykrzyknienie używane w nagłej, zaskakującej, niemiłej sytuacji; masz ci los! a to dopiero!»2. zwykle w lm «potrawa w postaci niewielkich, pieczonych lub smażonych kawałków ciasta (z mąki, kartofli itp.)»Placki jęczmienne, kartoflane.
Placki z tartych kartofli, z mąki żytniej.
Smażyć, piec placki.
◊ Padać, upadać, leżeć plackiem a) «kłaść się, leżeć płasko na brzuchu; padać na twarz» b) «korzyć się, uniżać się, płaszczyć się przed kimś; bezkrytycznie uwielbiać kogoś, coś»przen. «o czymś niewielkim, płaskim, utworzonym z jakiejś miękkiej masy, substancji»Spod kół samochodów padały placki błota.
3. «niewielka, ograniczona przestrzeń wyodrębniająca się z otaczającego ją tła; plama»Placki łysiny.
Czerwone placki na policzkach.
Słownik języka polskiego . 2013.