pokutować

ndk IV, \pokutowaćtuję, \pokutowaćtujesz, \pokutowaćtuj, \pokutowaćował

1. «odprawiać pokutę»

2. «odczuwać na sobie złe skutki jakiegoś czynu, postępku; cierpieć za coś»

Musisz pokutować za swoją lekkomyślność.

Dzieci pokutują za błędy ojców.

3. «przebywać gdzieś pod przymusem; tkwić gdzieś, poniewierać się»

Pokutował gdzieś na głuchej prowincji.

przen. «trwać jako rzecz niewspółczesna, przeżytek»

Wśród ludzi pokutują stare przesądy.

4. «w religii katolickiej: cierpieć w czyśćcu za grzechy oczekując zbawienia; według wierzeń ludowych: straszyć po śmierci pod postacią ducha»

Dusza pokutująca.