powicie

n I

1. książk. rzecz. od powić.

2. książk. «to, w co spowijano niemowlę; powijaki, pieluszki»

przen. «niemowlęctwo; kolebka»

Urodzony w niewoli, okuty w powiciu, ja tylko jedną taką wiosnę miałem w życiu. (Mickiewicz)