- powietrze
- n I, blm1. «mieszanina gazów (głównie azotu i tlenu) otaczająca grubą warstwą kulę ziemską, tworząca jej atmosferę»
Czyste, świeże, ostre, rześkie, łagodne, przejrzyste powietrze.
Chłodne, mroźne, arktyczne powietrze.
Duszne, parne, wilgotne, ciężkie, nagrzane, gorące, upalne, stęchłe, zastałe powietrze.
Rozrzedzone powietrze górskie.
Powietrze sprężone, zgęszczone.
Ciąg, pęd, ruch, obieg powietrza.
Łyk, strumień, masy powietrza.
Oddychać świeżym powietrzem.
Wciągnąć głęboko w płuca powietrze.
Z trudem chwytać, łapać ustami powietrze.
Detonacje wstrząsają powietrzem.
Powietrze stoi martwe, bezwietrzne, gęste od upału.
∆ Powietrze ciekłe «powietrze skroplone na skutek znacznego obniżenia temperatury za pomocą specjalnego urządzenia oziębiającego»◊ Na (wolnym, rzad. otwartym) powietrzu «poza domem, na dworze»◊ Coś wisi w powietrzu a) «coś zbliża się nieuchronnie, lada chwila się zdarzy» b) rzad. «coś nie ma podstaw, nie jest należycie udokumentowane»◊ Coś jest dla kogoś jak powietrze «coś jest dla kogoś nieodzowne, konieczne do życia, do funkcjonowania»◊ Traktować kogoś jak powietrze «udawać, że się go nie widzi, nie zauważa»◊ Wysadzić coś w powietrze, coś wyleciało w powietrze «zniszczyć, zburzyć coś; coś zostało zniszczone, zburzone za pomocą środków wybuchowych»◊ Zaczerpnąć powietrza a) «odetchnąć» b) «odpocząć, wypocząć (np. na wsi, na świeżym powietrzu)»2. daw. «zaraza, epidemia; choroba zakaźna bardzo groźna, szybko się rozprzestrzeniająca»∆ Morowe powietrze «mór, dżuma»
Słownik języka polskiego . 2013.